Όταν ένας γονέας λέει "πρόσεχε" στο παιδί του καταφέρνει και περιορίζει το ριψοκίνδυνο παιχνίδι του παιδιού του, που είναι όμως απαραίτητο για την ανάπτυξη της εμπιστοσύνης στις ικανότητές του αφενός και της σωστής κρίσης του αφετέρου. Επίσης παρεμποδίζει την εκμάθηση δεξιοτήτων που είναι απαραίτητες ώστε το παιδί να μπορεί να αντιμετωπίσει ήπιες καταστάσεις που προκαλούν άγχος.
Επιπλέον η υπερβολική χρήση της εντολής “πρόσεχε” ενέχει άλλα μεγάλα προβλήματα καθώς είναι ασαφής και δεν προσδιορίζει τον πιθανό κίνδυνο. Ταυτόχρονα περιορίζει τη νοοτροπία ανάπτυξης και την αυτογνωσία. Θα πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι ορισμένοι εύλογοι κίνδυνοι βοηθούν το παιδί να εξερευνήσει και να μεγαλώσει.
Έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που παίρνουν ρίσκα όπως να κατέβουν μια ψηλότερη τσουλήθρα ή να σκαρφαλώσουν σε ψηλότερες επιφάνειες δεν σχετίζονται με αυξημένους τραυματισμούς.
Τι θα πρέπει να κάνουμε;
Αρχικά, θα χρειαστεί να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας.
Αντί να σκεφτούμε:
"Το παιδί μου είναι όσο το δυνατόν πιο ασφαλές" (πράγμα που περιορίζει τις δραστηριότητές του ώστε να αποφύγει τον κίνδυνο)
Ας σκεφτούμε:
"Το παιδί μου είναι όσο ασφαλές χρειάζεται"(νοοτροπία που επιτρέπει την ανάληψη εύλογου ρίσκου και διευκολύνει την πολύπλευρη ανάπτυξη του παιδιού).
Δεύτερον, αντί να πούμε "πρόσεχε", μπορούμε να πούμε:
-"Ποιό είναι το πλάνο σου (για να κατέβεις από εκεί με ασφάλεια...)";
-"Νιώθεις σίγουρος (σταθερός, ισορροπημένος...);"
-"Έχεις δει (αυτές τις αιχμηρές πέτρες, κλπ.);"
Με αυτόν τον τρόπο βοηθάμε το παιδί μας να ανακαλύψει μόνο του τα όριά του και τα επίπεδα ασφάλειάς του και όχι να υιοθετήσει τα δικά μας ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούμε στο παιδί μας την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Comentários